.png?dateline=1538098407)
کاربر محترم این بیان نظر بنده نبوده بلکه نظر شارع بوده و هست لذا از نظر بنده و برداشت بنده این است که شارع مقدس به هیچ وجه حکمی صادر نمی کند که خلاف عقل و منطق و اصول عملی باشد شارع در این مورد هم احساس و عاطفه مادری را در نظر گرفته و هم جایگاه و مهر پدری را و با توجه به موارد بسیار این چنین حکم نموده این موضوع سنگین هم نیست چون عامل اصلی و بوجود آورنده و پرداخت کننده هزینه و مخارج زندگی را شارع مرد میداند و همچنین نفقه نگهداری فرزند هم تا مدت معینه به عهده پدر بوده و موارد بسیار دیگر که از بحث کلامی خارج است لذا کسی که توان مالی داشته ملاک بوده چطور که وقتی به دلیل اعتیاد و یا زندانی بودن و بدی رفتارو..... باشد حضانت را به عهده مادر گذاشته لذا کمی مداقعه در اصول میتوان دریافت شارع مقدس کلیه احکامش با اصول عملی و بر اساس عقل و تدبیر بوده این نظر و برداشت شخصی بنده بوده و با لطف و بیانات دوستان بر آن شدم که این تغییر را در اظهاراتم اضافه کنم و بگویم سن دوسال برای فرزند ذکور و سن 7 سال برای فرزند اناث این نظر شارع بوده اما در قانون مدنی ماده 1169 حضانت و نگهداری را سن 7 سالگی مقرر نموده و بنده شخصاً قائم به نظر شارع بوده تا نظر قانون و در این مورد حتی اگر قاضی رسیدگی کنده مجتهد باشد یا رسیدگی نمیکند و پرونده را به شعبه دیگر ارجاع میکند و یا در صورت رسیدگی برای آن قاضی ملاک شرع بوده تا قانون
بالا ترین محکمه وجدان است.و بالاترین پشتوانه مطالعه و تفکر در امور.