شرط ضمن عقد

[Hamed-babaei]

در خصوص مورد نسبت به مالکیت قطعی و بدون قید و شرط البته منظور نظر سلب هرگونه محدودیت هایی بوده که ممکن است سبب اشکال در حداقل آثار عقد شود . افزون بر این اگر شروط ضمن عقد را فرضاً در عقد بیع به نوعی یک ترویج بنگاهی دانسته و تنها خاصیت ظاهری داشته باشد و نه حقوقی جای سوال دارد که پس شرط ضمن عقد را چگونه باید توجیه کرد ؟ آیا باید مثلاً عقد بیع را حتماً در صورت مطلق و بدون شرط منعقد سازیم و اگر شرط تقییدی در آن لحاظ کنیم این عقد و شرط از درجه ی اعتبار خارج است ؟ حال آنکه می دانیم شروط ضمن عقد تا جائیکه بر ذات عقد خدشه ای وارد نسازد و جزو شروط باطل و مبطل عقد هم نباشد از لحاظ قانونی وارد است . در همین راستا بیع شرط را چگونه توجیه می کنید ؟ در ادامه البته که در عمل کسی ملکی را با شروط مقید خریداری نمی کند یعنی خریدار معمولاً ملکی را نمی خرد که مشروط است و فرضاً نمی تواند به کسی جز بایع بفروشد و اگر از سردفترها هم بپرسید می گویند ما چنین ملکی با این شروط ثبت نکرده ایم ، اما آیا درج چنین شرطی در عقد از لحاط قانونی محل ایراد است ؟ درباره ی مالکیت هم باید گفت : مالکیت در یک تقسیم بندی به قطعی و غیر قطعی یا مطلق و مقید تقسیم می شود . مالکیت قطعی به آن نوع مالکیتی گفته می شود که هیچگونه شرطی به اساس مالکیت وارد نبوده و به عبارتی قید و بندی در آن سبب محدودیت استیفا یا آزادی عمل مالک نگردد ، در مقابل مالکیت غیرقطعی یا مقید و مشروط است به این اعتبار که مالکیت پابرجاست اما حدود و ثغور آن تعیین شده و این تعیین حدود اگر تا حدی باشد که به اساس عقد یا ذات آن خدشه ای وارد نسازد طبق ماده ی 10 ق.م وارد بوده و ایرادی به نظر نمی رسد . از اینرو منظور قضات از مالکیت قطعی همان نوع مالکیتی است که قیدی نداشته باشد و البته درست هم گفته اند اما این به معنای عدم جواز مالکیت غیر قطعی نیست .
به هرحال به نظر بنده شروط و قیود در تمامی عقود طبق ماده ی 10 ق.م وارد بوده و تنها آن شروطی که ذات عقد را مخدوش نماید و یا آنکه در آثار عقد اخلال جدی ایجاد نماید از درجه ی اعتبار ساقط است . از حسن توجه و مشارکت شما بیش از پیش سپاسگذارم .